Na Đurđevdan 1992. godine muslimanske snage predvođene Naserom Orićem napale su sela Blječeva kod Bratunca i Gniona kod Srebrenice gdje su ubile petoro Srba, što je početak srpskog stradanja u Podrinju u proteklom ratu na koje Zapad žmuri, rekao je predsjednik Skupštine Republičke organizacije porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila Branimir Kojić.
– Šestog maja 1992. godine u ranu zoru Orić i njegovi koljači napali su selo Blječeva u opštini Bratunac i tom prilikom ubili troje Srba, a svoju monstruoznost su pokazali na šezdesetčetvorogodišnjoj Kosani Zekić koju su zaklali”, rekao je Kojić.
On je naveo da su muslimanske snage istog dana napale i selo Gniona u opštini Srebrenica, čiji mještani su tog dana slavili krsnu slavu – Đurđevdan.
– Tom prilikom ubijena su dva srpska civila, a jedan od njih je Radojko Milošević, starac sa oštećenim vidom i povredom kičme, koji je zapaljen u svojoj kući i zbog svog hendikepa nije mogao da pobjegne – naglasio je Kojić.
On je istakao da je to bio početak srpskog stradanja na ovom području, koje zapadni svijet vidi samo kao mjesto u kom su stradali muslimani.
– Ako bismo uzeli kao primjer samo današnji dan i zločine koji su počinjeni nad Srbima, to bi za svakog neutralnog čovjeka na svijetu bilo dovoljno da shvati da su Srbi stradalnici na ovom području – rekao je Kojić.
On je dodao da porodice žrtava pitaju Sud i Tužilaštvo BiH kome su smetali Kosana i Radojko, starci koji nisu mogli ni bježati i prema kojoj konvenciji su oni vojni cilj?
– Ni za ove zločine još niko nije odgovarao i to je ono što nas kao porodice žrtava boli. To je naša otvorena rana na koju so dodaju Sud i Tužilaštvo BiH ne procesuirajući najodgovornije za počinjene svireposti – rekao je Kojić za Srnu.
Dok god takav odnos bude prema srpskim žrtvama, ističe Kojić, BiH nema perspektivu i to je odavno svima jasno.
Napadom na srpsko selo Gnionu, njegovim spaljivanjem, ubistvima dvojice starijih mještana, te progonom stanovništva na Đurđevdan 1992. godine, muslimanske snage predvođene Naserom Orićem započele su masovno etničko čišćenje i uništavanje svega što je srpsko na području Srebrenice.
Prema svjedočenjima preživjelih, napad je počeo u 17.15 časova kada je putem megafona upućen poziv mještanima da predaju oružje za 15 minuta ili će uslijediti masovno ubijanje svih koji se nalaze u selu.
Nenaoružano srpsko stanovništvo iskoristilo je poznavanje terena i prirodne zaklone i krenulo u bjekstvo niz potok prema srpskom selu Soloćuša nadomak Srebrenice.
Na slavi kod Radojka Miloševića /64/ zatekao se Lazar Simić /56/ iz susjednog sela Studenac, koji je ubijen pri pokušaju bjekstva, dok je Milošević zapaljen u kući.
Muslimanske snage zapalile su sve kuće i druge objekte u Gnioni u kojoj je nakon rata obnovljeno svega desetak kuća.
Nakon Gnione, nastavljeno je etničko čišćenje srpskog naroda iz sela Studenac, Viogor, Kovačice, Orahovica u blizini Srebrenice, a zatim i udaljenijih Ratkovića, Brežana, Krnjića u kojima je ubijen veliki broj srpskih civila, kao i u bratunačkim selima u kojima su muslimanske snage ubijale sve redom što su stizale ne ostavljajući ni djecu, žene, starce i invalide, a srpsku imovinu su nakon pljačke palili, počinivši brojne masovne zločine.
Do polovine januara 1993. godine muslimanske jedinice iz Srebrenice pod komandom Orića ubile su oko 1.500 Srba iz srebreničke i bratunačke opštine, među kojima je više od polovine bilo civila, uništile su oko stotinu srpskih sela i zaselaka nastojeći na sve načine da potpuno zatru tragove srpskog postojanja na ovim terenima jer su uništavali i srpske crkve i groblja.
Za ove zločine još niko nije odgovarao.
